Śmigus i Dyngus początkowo były dwoma odrębnym zwyczajami, z czasem dopiero zlały się w jeden.
Śmigus (niemiecka nazwa zwyczaju Schmeckostern lub Schmackostern) - zwyczaj bicia rózgą w Wielkanoc, od "schmacken" - bić i "Ostern" - Wielkanoc. Zamiast rózgi smagano również zielonymi gałązkami lub palmami oraz oblewano wodą w celu pobudzenia sił witalnych. Oblewanie wodą miało również symbolizować oczyszczenie z chorób lub grzechów.
Dyngus (niemiecka nazwa dingen - targować się) - zwyczaj związany z proszeniem o dary świąteczne oraz z targowaniem się dziewcząt, aby nie oblewać ich wodą. Targowanie się jednak było tylko symboliczne, ponieważ każda dziewczyna, która nie została oblana wodą mogła poczuć się urażona.
Z dyngusem związany był również zwyczaj składania darów osobom, które przychodziły do gospodarzy w Poniedziałek Wielkanocny i składały im życzenia.
Słowianie uważali, że oblewania wodą sprzyja płodności i jest znakiem przebudzenia wiosny.
Wodą oblewano głównie panny na wydaniu.
